مقایسه میزان پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین در خانم‌های مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک و نمایه توده بدنی طبیعی با افراد سالم

زمینه: سندرم تخمدان پلی‌کیستیک از بیماری‌های شایع غدد اندوکرین است که 5 تا 10 درصد از زنان سنین باروری را درگیر می‌کند. این سندرم با اختلالاتی از جمله دیابت نوع 2، اختلالات چربی خون و چاقی همراه می‌باشد. پروگرانولین و ریلکسین آدیپوکاین‌هایی هستند که در متابولیسم کربوهیدرات‌ها و لیپیدها دخالت دارند. اطلاعاتی از سطح پلاسمایی این فاکتورها در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک با نمایه توده بدنی نرمال وجود ندارد که بر این اساس، مطالعه مذکور طراحی گردید. مواد و روش‌ها: مطالعه کنونی از نوع توصیفی می‌باشد که طی آن تعداد 39 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک با نمایه توده بدنی کمتر از 25 بر اساس معیار روتردام به‌عنوان گروه بیمار و 38 زن سالم نیز به‌عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. غلظت‌های پروگرانولین و ریلکسین پلاسما توسط تکنیک الایزا اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: غلظت‌های پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین و بعضی از پارامترهای بیوشیمیایی در گروه بیمار در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت ولی افزایش معنی‌داری در میزان VLDL، تری‌گلیسیرید (046/0=P)، انسولین (016/0=P)، HOMA-IR (015/0=P)، تستوسترون (01/0=P) و دهیدرواپی اندروسترون سولفات (034/0=P) در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: در این مطالعه میزان پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین در گروه بیمار نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت. شاید بتوان چنین استنباط کرد که نمایه توده بدنی نرمال کمتر از 25 و قندخون ناشتای کمتر از 110، سطح پلاسمایی پروگرانولین و ریلکسین در افراد سندرم تخمدان پلی‌کیستیک را تغییر نمی‌دهد. از سوی دیگر تغییرات تستوسترون، انسولین، دهیدرواپی اندروسترون سولفات و HOMA-IR بهترمی‌توانند پیشگویی کننده ابتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک و دیابت ناشی از آن باشند.